SUMMARY
The Job Was Being Done: A conversation about Dominika Macocha’s video-sculptural installation 50°31’29.7”N 22°46’39.1”E, 50°30’56.2”N 22°46’01.0”E, 50°30’41.0”N 22°45’49.5”E.This article is a record of a discussion concerning Dominika Macocha’s video-sculptural installation 50°31’29.7”N 22°46’39.1”E, 50°30’56.2”N 22°46’01.0”E, 50°30’41.0”N 22°45’49.5”E. The work deals with the uses of discourse and landscapes in mechanisms of camouflaging the crimes perpetrated on Jews by Poles during the Holocaust. The author lays bare and deconstructs these mechanisms – above all the mechanisms of narrative fetishism of production of artificial landscape – drawing on examples from Bilgoraj county. In the course of the discussion, the work inspired a critical reassessment of the categories dominating the ways in which the Holocaust is currently described: (1) Martin Pollack’s category of contaminated landscapes, rooted in the ideology of two totalitarianisms; (2) the category of the witness / bystander, which conceals the observers’ participation in the scenario of the crime; and (3) the category of taboo, which is ambivalent considering the universal knowledge on the part of local communities about what happened to Jews from their localities. Reflection on the production of taboo leads the discussants to deliberate on the status of Jewish sources in the field of Holocaust studies. Collected since as early as the 1940s, and containing ample and detailed information about Polish crimes perpetrated on Jews, they are nevertheless not recognised as sources by Polish historians. The conversation is concluded by an attempt at recapitulating the present condition of Polish historiography in the light of the postulated new approach to sources. Robota robiona byla. O instalacji wideo-rzezbiarskiej 50°31’29.7”N 22°46’39.1”E, 50°30’56.2”N 22°46’01.0”E, 50°30’41.0”N 22°45’49.5”E Dominiki Macochy rozmawiaja Elzbieta Janicka, Konrad Matyjaszek, Xawery Stanczyk, Katrin Stoll i Anna ZawadzkaNiniejszy tekst stanowi zapis dyskusji poswieconej instalacji wideo-rzezbiarskiej Dominiki Macochy pt. 50°31’29.7”N 22°46’39.1”E 50°30’56.2”N 22°46’01.0”E 50°30’41.0”N 22°45’49.5”E. Dzielo artystki dotyczy dyskursywnych i krajobrazowych mechanizmów kamuflowania zbrodni na Zydach popelnionych przez Polaków podczas Zaglady. Macocha obnaza i dekonstruuje te mechanizmy – przede wszystkim mechanizm fetyszyzmu narracyjnego i mechanizm produkcji sztucznego krajobrazu – na przykladach zaczerpnietych z powiatu bilgorajskiego. Podczas dyskusji, z inspiracji praca artystki, krytycznemu namyslowi poddane zostaja nastepujace, dominujace wspólczesnie kategorie opisu Zaglady: 1. zaproponowana przez Martina Pollacka kategoria skazonych krajobrazów, wyrosla na gruncie ideologii dwóch totalitaryzmów; 2. kategoria swiadka, maskujaca udzial obserwatorów w scenariuszach zbrodni; 3. kategoria tabu, ambiwalentna, jesli wziac pod uwage powszechnosc wiedzy lokalnych spolecznosci o tym, co stalo sie z Zydami z ich miejscowosci. Refleksja nad produkcja tabu prowadzi dyskutantów do namyslu nad statusem zródel zydowskich w polu badan nad Zaglada. W zródlach tych bowiem, kompletowanych juz od lat czterdziestych, znajdujemy wiele szczególowych informacji o polskich zbrodniach na Zydach. Nie sa one jednak rozpoznane jako zródla przez polskich historyków. Dyskusje konczy próba podsumowania wspólczesnej kondycji polskiej historiografii w swietle postulatu nowego podejscia do zródel.