SUMMARY
Osmanli Devleti’nin her yönden yükselis dönemi olan Kanunî dönemi klasik Türk edebiyatinin Bâkî, Fuzûlî, Zâtî, Hayâlî, Taslicali Yahya, Lâmiî Çelebi gibi taninmis sairlerinin yasadigi bir yüzyil olmustur. Döneminin sairlerini seferlerde dahi beraberinde götürüp caizelerle desteklemekten geri durmayan Kanunî, hamilik gelenegini de layikiyla yerine getirmistir. Ne var ki döneminin iki pasasi Rüstem Pasa ve Ayas Pasa bu gelenegi yerine getirmedikleri gibi sairlere baglanan ulufe, salyâne gibi gelirleri de kesmistir. Rüstem Pasa Sehzade Mustafa’nin öldürülmesi hadisesinde dahli oldugu düsüncesiyle katil olayinin tarihine mekr-i Rüstem seklinde tarih düsürülmüs devlet adamidir. Kaynaklarda iyi tedbir sahibi, tutumlu, zengin, yararli düsünceli gibi sifatlarla tavsif edilmis ayni zamanda “sairlerden hoslanmayan” ifadesi de kendisi için kullanilmistir. Ayas Pasa ise “saltanata yararlari olmadigi” düsüncesiyle sairlere ödenek ayrilmasinin gereksiz oldugunu savunmustur. Çalismamiz bu görüsleri sebebiyle Kanunî döneminin bu iki veziriazaminin öfkesine maruz kalip himaye geleneginden mahrum birakilan sairlerimizi incelemeyi ve himayenin siir sanati üzerindeki etkisini analiz etmeyi esas almaktadir.