SUMMARY
Autor artykulu zauwaza, ze na tle dokonujacych sie zmian spolecznych, ekonomicznych i politycznych wzrasta liczba mlodych ludzi przejawiajacych róznego rodzaju dysfunkcje rozwojowe i opiekunczo-wychowawcze. Zaznacza, ze wszelkiego rodzaju deformacje, choroby, destrukcyjne zaburzenia zachowania niosa ze soba ograniczenia indywidualne oraz zaklócaja harmonijny stan funkcjonowania spolecznego. W zwiazku z tym wskazuje najpierw na koniecznosc podejmowania dzialan profilaktycznych. Maja one przede wszystkim umozliwiac dzieciom i mlodziezy odkrywanie prawidlowego i integralnego rozwoju. Ulatwiac im kontakty spoleczne w srodowisku lokalnym i ograniczac negatywne oddzialywanie jednostek i grup o charakterze patologicznym i antyspolecznym. Powinny równiez wpierac w sposób optymalny i zadawalajacy procesy opiekuncze i wychowawcze w srodowisku rodzinnym, szkolnym oraz pozaszkolnym.Autor koncentruje rozwazania wokól srodowiska rodzinnego. Podkresla, ze rodzina jest podstawowym i najistotniejszym miejscem zycia dziecka i jego rozwoju fizycznego, emocjonalnego, intelektualnego, seksualnego, moralnego, duchowego. Jednoczesnie przestrzega przed zagrozeniami i niebezpieczenstwami na jakie narazona jest rodzina. Wskazuje na szereg czynników, które sprzyjaja w prawidlowym funkcjonowaniu lub powoduja dezintegracje i dysfunkcjonalnosc rodziny. Do przyczyn destabilizujacych rodzine zalicza miedzy innymi: zmiany w strukturze powodujace dezaktualizacje tradycyjnego modelu rodziny, zmiany mentalnosci wywolane przez „pekniecie lancucha tradycji” oraz rozbicie wartosci osobowych w rodzinie przez konsumpcjonizm.Szczególna uwage kieruje w strone rodziny, w której zyje dziecko niepelnosprawne. Z perspektywy psychologii humanistycznej, na przykladzie koncepcji L.M. Brammera, zgodnie z która kontakt wpierajacy bedzie polegac na tworzeniu wspomaganemu (osobie niepelnosprawnej) warunków do wszechstronnego rozwoju, przybliza proces wspomagania rodziny z dzieckiem niepelnosprawnym. Akcentuje kluczowa role, jaka pelni osoba wspierajaca (terapeuta). Do waznych jej osobistych cech wyróznia: swiadomosc siebie i swojego systemu wartosci, przezywanie i okazywanie uczuc, pelnienie funkcji modelowych dla wspomaganego, zainteresowanie ludzmi i sprawami spolecznymi, jasne zasady etyczne i poczucie odpowiedzialnosci. Wskazuje równiez na warunki ulatwiajace rozwój, którymi sa empatia, cieplo i opiekunczosc, otwartosc, pozytywny stosunek i szacunek dla wspomaganego oraz konkretnosc i specyficznosc.