SUMMARY
Transgenerational Memory: From Pre-Holocaust to Post-YugoslaviaThe study focuses on Fanika as an example of documentary writing by firstand second-generation survivors, i.e. women in the mother-daughter relationship (Hanna Altarac/Fanika Lucic and Branka Jovicic), both from Sarajevo, Yugoslavia. The timeline of the life story of Hanna/Fanika, born in 1922 in a Sephardic family from Sarajevo, coincides on the macro level with the history of Yugoslavia (the establishment of the state and the interwar period, World War Two and the Holocaust, the postwar socialist period, the break-up of the country and post-Yugoslavia), which is important for the contextualization of the narrative. We have analyzed the motivation of first-generation survivor Fanika Lucic to present her memories of the Holocaust, highlighting the importance of communicative memory as an instrument of their transmission to a second-generation survivor as well as the process involved in their transfer from private to public narrative. Further analysis refers to the generic frames of the narrative, its hybrid character, and its liminal position at a point where biography and autobiography meet and interact. Mediation is a key procedure in Fanika, so attention has been dedicated to determining the degrees of mediation, their variation throughout the narrative and their impact on the substructures (narrative segments). Finally, we have identified, interpreted, and contextualized several gender markers appearing at various levels of the text. In conclusion, the book was designed not only to transmit the Holocaust testimony of Fanika Lucic, but also to provide a biographical account of her life in socialist Yugoslavia, her experience of the war in Bosnia, and the final phase of her life as a Canadian immigrant. Transgenerational memory and gender play a key role in the hybrid structure of this book, which is a welcome contribution to Yugoslav Holocaust literature. Pamiec miedzypokoleniowa: od czasów przed Holokaustem do okresu postjugoslowianskiegoArtykul analizuje ksiazke Fanika jako przyklad prozy dokumentalnej, autorstwa dwóch kobiet nalezacych kolejno do pierwszego i drugiego pokolenia ocalalych z Holokaustu. Sa to pochodzace z Sarajewa matka i córka – Hanna Altarac/Fanika Lucic i Branka Jovicic. Ramy czasowe historii zycia Hanny/Faniki (ur. 1922 w sefardyjskiej rodzinie) zbiegaja sie z historia Jugoslawii (powstanie panstwa i okres miedzywojenny, II wojna swiatowa i Holokaust, powojenny socjalistyczny okres, rozpad kraju i okres postjugoslowianski), co stanowi istotny punkt wyjscia dla kontekstualizacji narracji. W artykule poddano analizie zarówno motywacje ocalalej z pierwszego pokolenia Faniki Lucic do przedstawienia swoich wspomnien z Holokaustu, podkreslajac znaczenie pamieci komunikacyjnej jako narzedzia sluzacego do przekazywania wspomnien ocalalemu z drugiego pokolenia, jak i proces transferu wspomnien z narracji prywatnej do publicznej. Dalsza analiza odnosi sie do ogólnych ram narracji, jej hybrydowego charakteru i jej pozycji liminalnej w punkcie, w którym biografia i autobiografia spotykaja sie i wspóldzialaja. Poniewaz mediacja jest procedura kluczowa w Fanice, zwrócono uwage na okreslenie stopnia mediacji, jej zmiennosci poprzez narracje, a takze jej wplywu na narracyjne podstruktury (segmenty narracyjne). Wreszcie zidentyfikowano, zinterpretowano i osadzono w kontekscie kilka wyznaczników plci pojawiajacych sie na róznych poziomach tekstu. Podsumowujac, ksiazka miala na celu nie tylko przekazanie swiadectwa o Holokauscie Faniki Lucic, ale takze przedstawienie biograficznego opisu jej zycia w socjalistycznej Jugoslawii, jej doswiadczen wojny w Bosni i ostatniej fazy jej zycia jako imigrantki w Kanadzie. Pamiec miedzypokoleniowa i plec odgrywaja kluczowa role w hybrydowej strukturze tej ksiazki, która wnosi istotny wklad do jugoslowianskiej literatury Holokaustu.