SUMMARY
Artykul omawia sluzbe samochodowa w Wojsku Polskim w latach trzydziestych XX w. Zadaniem tej sluzby bylo przewozenie zolnierzy, wyposazenia, zaopatrzenia oraz rannych. Do realizacji tych zadan uzywano samochodów osobowych, ciezarowych, sanitarnych oraz pojazdów specjalnych. Polskie wladze wojskowe mialy swiadomosc, ze jednym z glównych kierunków rozwoju polskiej armii bylo jej zmotoryzowanie i zastapienie taborów konnych pojazdami mechanicznymi. Jednak sluzba samochodowa w Wojsku Polskim nie zostala nalezycie przygotowana do realizacji spoczywajacych na niej zadan. Bylo to spowodowane w glównej mierze slaboscia gospodarcza kraju, niskim poziomem zmotoryzowania kraju, slabo rozwinieta siecia szos, niedostosowaniem dróg i mostów do transportu samochodowego, brakiem rozbudowanego zaplecza technicznego oraz ograniczeniami finansowymi polskiej armii. W konsekwencji transport samochodowy w polskim wojsku do wrzesnia 1939 r. wciaz odgrywal niewielka role, a zasadnicze znaczenie mial transport konny oparty na powolnych kolumnach taborowych.