SUMMARY
W artykule dokonano konceptualizacji teoretyczno-metodycznej zagadnienia zaniku osadnictwa. Ujawniony na etapie analizy stanu badan geograficzno-historycznych chaos terminologiczny stanowil dla autora asumpt do próby usystematyzowania stosowanych pojec oraz zaproponowania jednoznacznych definicji. Wsród ogólu osad zaginionych wydzielono dwie podstawowe kategorie: osad zaginionych de facto, w których doszlo do calkowitego przerwania ciaglosci osadniczej, czyli opustoszenia wskutek ekstremalnych zjawisk przyrodniczych, reperkusji wojen i klesk elementarnych oraz przemian struktury gospodarczej. Wyszczególniono równiez typ osad zaginionych pozornie (de iure), w przypadku których mamy do czynienia z zanikiem nazwy wlasnej w wyniku prawno-administracyjnych procesów konsolidacji osadnictwa, inkorporacji do pobliskich miejscowosci lub zjawiska denominacji. W kontekscie zaprezentowanych wyników badan empirycznych omówiono wybrane problemy metodyczne zwiazane z dostepnoscia materialu zródlowego, sposobami ustalenia metryki historycznej i dlugotrwalosci zaniku osadnictwa, identyfikacji zjawiska sukcesji osadniczej terenów podlegajacych czasowo calkowitej depopulacji, okreslenia okolicznosci opustoszenia oraz dokladnej lub przyblizonej lokalizacji osad zaginionych.