SUMMARY
Mirroring Cultural Fear, Anxiety and Dystopia in American Cinematography: The Movie A.I. (2001)Through this essay, we aim to provide a sociological and cultural analysis of how the film A.I. Artificial Intelligence, directed by Steven Spielberg, explores the subconscious and culturally specific Western fear of humanoid robots. While the background of the story tackles the problematics of the multilevel emotional relationship between robots and humans, the movie’s dystopian and apocalyptic discourse feeds the Western public’s increasing technophobia, by encompassing “fear” in its philosophical, social and cultural dimensions: “the loss of humanity,” “the imminence of disaster,” and “the apocalyptic and irreversible destruction of Earth.”Moreover, the film goes beyond the mere depiction of technophobia while subtly addressing some worldwide contemporary problems of high interest, such as pollution, starvation, overpopulation, or nature’s destruction on a global scale. In this eschatological, hopeless and post-human scenario, the depiction of David as a robot child expressing his eternal love for his distant adoptive human parents metaphorically illustrates the continuous altering of traditional human kinship, robotization, and alienation of the human race, which is on the verge of being enslaved by the technological wrath. However, David makes an allegorical transition from symbolizing the fearful Otherness to bringing the redemption of humanity’s vestige and marking the survival of the human species, albeit in a radically altered form: He becomes “the new human.” Reflectând frica de natura culturala, anxietatea ?i distopia în cinematografia americana: filmul A.I. (2001) În acest eseu vom încerca sa ini?iem o analiza culturala ?i sociologica a modului în care filmul “A.I. Inteligen?a Artificiala” de Steven Spielberg explora frica de natura culturala ?i subcon?tienta, tipic vestica, fa?a de robo?ii umanoizi. La nivel principial, nara?iunea face referire la problematica rela?iei emo?ionale ?i multifa?etate dintre oameni ?i robo?i, iar discursul apocaliptic ?i distopic al filmului hrane?te tehnofobia publicului occidental, reflectând ?i cuprinzând frica în dimensiunile sale culturale, sociale ?i filozofice: “pierderea umanita?ii”, “iminen?a dezastrului” ?i “distrugerea ireversibila ?i apocaliptica a Pamântului”.Mai mult, filmul depa?e?te limitele descriptive ale tehnofobiei, adresând subtil ?i alte probleme contemporane de interes global precum poluarea, foametea, suprapopularea sau distrugerea naturii pe o scala planetara. În acest scenariu escatologic ?i lipsit de speran?a, prezen?a ?i descrierea lui David asemeni unui copil robot care î?i exprima dragostea imuabila fa?a de parin?ii sai umani, adoptivi, dar distan?i, ilustreaza metaforic alterarea perpetua a rela?iilor familiale tradi?ionale, a?adar robotizarea ?i alienarea acestei rase umane pe punctul de a se converti în sclavul mirajului tehnologic. Cu toate acestea, David parcurge o tranzi?ie alegorica de la a reprezenta simbolul Celuilalt, de care ne este frica, la a fi Cel care aduce izbavirea omenirii ?i marcheaza, într-o forma nonconformista, supravie?uirea speciei umane: el devine “noul om”. Strach kulturowy. Lek i dystopia w kinematografii amerykanskiej. Film A.I. (2001) W niniejszym eseju podejmuje próbe analizy kulturowej i socjologicznej sposobu w jaki film A.I. Sztuczna inteligencja Stevena Spielberga wykorzystuje temat typowego dla Zachodu, kulturowego i podswiadomego strachu przed robotami o ludzkich ksztaltach. Narracja filmowa zasadniczo odwoluje sie do kwestii wielowymiarowych relacji emocjonalnych pomiedzy ludzkimi robotami, zas proponowany apokaliptyczny i dystopijny dyskurs podsyca technofobie zachodniej widowni, ukazujac strach w jego wymiarze kulturowym, spolecznym i filozoficznym: „zatracenie czlowieczenstwa”, „nieuchronnosc katastrofy” i „nieuniknione zniszczenie Ziemi o charakterze apokalipsy”.Co wiecej, film wykracza poza granice opisowe technofobii, nawiazujac umiejetnie do globalnych problemów wspólczesnego swiata, takich jak: zanieczyszczenie srodowiska, kleski glodu, przeludnienie czy degradacja przyrody w skali planetarnej. W tym eschatologicznym i pozbawionym nadziei scenariuszu postac Davida sportretowanego jako dziecko-robot, które niezmiennie deklaruje swoja milosc do ludzkich – adopcyjnych i wstrzemiezliwych – rodziców, jest metaforyczna ilustracja postepujacego rozkladu wiezi rodzinnych, robotyzacji i alienacji rasy ludzkiej, bedacej o krok od tego, by stala sie niewolnikiem technologicznego zludzenia. Mimo tych wszystkich zagrozen David przezywa alegoryczna przemiane: z symboliczego, budzacego strach Obcego zamienia sie w kogos niosacego ratunek ludzkosci i zapewniajacego, na sposób nonkonformistyczny, przetrwanie gatunku ludzkiego – staje sie „nowym czlowiekiem”.