SUMMARY
17. yüzyil, Türk Halk Edebiyati’nin gelisme seyri açisindan bir dönüm noktasi olarak kabul edilmektedir. Bu yüzyil özellikle adeta saz sairlerinin yildizlarinin parladigi bir dönem olmustur. Genelde çesitli askerî siniflar arasindan yetistiklerini bildigimiz saz sairleri, orduyla birlikte Istanbul’a uzak serhat boylarinda çesitli mekânlarda ve meclislerde bulunmuslar, halka hitap eden siirler söylemislerdir. Söz konusu yüzyilda âsik tarzi halk siir denilince akla gelen üç büyük sair Karacaoglan, Gevherî ve Âsik Ömer’dir. Her üç sair de halk arasinda ragbet görmüs siirleri begeni toplamistir. Özellikle bir divan tertip etmesi ve birçok nazim türünde siir yazmasinin yani sira siirlerinin miktari bakimindan da mukayese edildiginde Âsik Ömer’in diger iki saire göre ön plana çiktigini söyleyebiliriz. Türk saz siirinin en büyük sairlerinden sayilan Âsik Ömer’in divani 2010 yilinda yayimlanmistir. Söz konusu eserde sairin 1455 siiri yer almaktadir. Ancak sairin 2000’den fazla siirinin oldugu tahmin edilmektedir. Bu makalede Fransa Millî Kütüphanesinin Türkçe Yazmalar Bölümündeki mecmualar ve cönkler taranmis, cönklerde sairin yayimlanmis divaninda bulunmayan on bes siiri tespit edilerek Latin harflerine aktarilmistir. Böylece Âsik Ömer’in divanina küçük de olsa bir katki yapilmistir.