SUMMARY
Klasik Türk siirinin yakin bir döneme kadar göz ardi edilen mühim bir yönü cemiyet meselelerine olan duyarliligidir. Sanildiginin aksine, Osmanli sairleri hangi hususta olursa olsun yanlis oldugunu düsündükleri ve ahlâkî bulmadiklari davranislari pervasizca tenkit edebilmislerdir. Peygamber vazifesi kabul edilen fakat suiistimale de açik olan vaizlik, Islam toplumlarinda tarihin her döneminde bu isle istigal eden sahislarin bir kismi tarafindan sahsî menfaatleri için kullanilmistir. Vaiz, bu ve baska sebeplerle Klasik Türk siirinde sûfî, hâce, zahitle birlikte olumsuz tipler arasinda anilmistir. Çalismamizda divanlarda yer alan azimsanmayacak sayidaki vaiz redifli gazellerden hareketle, vaizlerin olumsuz algi olusturmalarinin sebepleri tespit edilmeye çalisilacaktir.