SUMMARY
Problematyka zaburzen mowy i jezyka u dzieci z uszkodzeniami centralnego ukladu nerwowego rozpatrywana jest w literaturze przedmiotu z perspektywy róznych dyscyplin naukowych – medycyny, jezykoznawstwa, pedagogiki, psychologii i logopedii. Jednakze w pismiennictwie brak jest jednoznacznych rozstrzygniec co do zakresów znaczeniowych terminów, obrazu klinicznego, istoty zaburzen oraz ich etiopatogenezy. Diagnozowanie omawianych zaburzen u dzieci obciazonych neurologicznie jest ustrukturyzowana i wielospecjalistyczna procedura wykorzystujaca dane neurologiczne, lingwistyczne oraz psychologiczne, dodatkowo utrudniona niejednoznacznoscia w kryteriach ich opisu. Wobec róznorodnych ujec w nazewnictwie i definiowaniu omawianych zaburzen w praktyce logopedycznej czesto natrafia sie na rozbieznosci w zakresie diagnozy, co prowadzi do bledów w komunikacji miedzy specjalistami. W artykule omówiono przypadek dziecka czteroletniego z hipotrofia wewnatrzmaciczna i krwawieniem dokomorowym II stopnia, z wystepujacymi zaburzeniami mowy i jezyka. Na jego przykladzie wskazano rozbieznosci terminologiczne.