SUMMARY
Old Bulgarian Hymnographic Works in the Krakow Printed Octoechos (1491)Based on the inhomogeneity of the texts in the first printed Octoechos (Schweipolt Fiol, Krakow 1491), the study focuses on the text's most archaic layer, which contains Old Bulgarian works by Cyrillo-Methodian disciples and was written in Bulgaria at the end of the 9th and the beginning of the 10th century. The article examines three original (non-translated) canons that form parts of the Sunday and weekday Octoechos offices. Two of them are considered to have been written by St. Clement of Ohrid: Canon to St John the Baptist (Tuesday, 2nd Tone) and Canon to Theotokos (Wednesday, 3rd Tone), both of which were very common until the 14th century in Slavic manuscripts of various origins. The third one, Canon to the Holy Trinity (Midnight Office for Sunday, 2nd Tone), is anonymous and has so far only been discovered in a single Serbian Octoechos, Gilf. 26, the National Library of Russia (14th century), while in Eastern Slavic literature it is only found in the codex under review. The specificities in the texts of Fiol’s Octoechos as well as its particular position in the written tradition of these hymnographic works are described in comparison to copies of various origins. Textological data are interpreted mostly in search of the protograph of the printed version. The collation of the texts shows that the archaic layer of the Krakow incunabulum is most probably based on at least two protographs (or antigraphs) which are indirectly related to the earliest core of the Old Bulgarian Octoechos. One was used for the Tuesday and Wednesday offices (probably through an Eastern Slavic medium), and the other (of possible South Slavic origin) was used as the source of the canon to the Holy Trinity (2nd Tone) in the Sunday office. Starobulgarskie utwory hymnograficzne w Oktoichu (Kraków 1491)Oparte na niejednorodnosci tekstów w pierwszym drukowanym Oktoichu (Schweipolt Fiol, Kraków 1491) badanie koncentruje sie na jego najbardziej archaicznej warstwie, zawierajacej starobulgarskie dziela uczniów ss. Cyryla i Metodego, napisane w Bulgarii na przelomie IX i X wieku. W artykule zostaly poddane analizie trzy oryginalne (nieprzetlumaczone) kanony, stanowiace czesc sluzb na niedziele i dni powszechnie. Dwa z nich: Kanon do sw. Jana Chrzciciela (wtorek, ton drugi) i Kanon do Matki Bozej (sroda, ton trzeci), przypisywane sw. Klemensowi z Ochrydy, sa bardzo powszechne do XIV wieku w slowianskich rekopisach róznego pochodzenia. Trzeci – Kanon do Swietej Trójcy (niedziel?, ton drugi) – jest anonimowy; do tej pory zostal odkryty tylko w jednym serbskim Oktoichu (Gilf. 26, Rosyjska Biblioteka Narodowa, XIV wiek), podczas gdy w literaturze wschodnioslowianskiej mozna go znalezc tylko w analizowanym kodeksie. W artykule zostala scharakteryzowana specyfika tekstów Oktoicha Fiola, a takze ich szczególna pozycja w tradycji pisanej dziel hymnograficznych w porównaniu z rekopisami innego pochodzenia. Dane tekstologiczne sa interpretowane glównie w celu odnalezienia protografu wersji drukowanej. Zestawienie tekstów pokazuje, ze archaiczna warstwa krakowskiego inkunabulu oparta jest najprawdopodobniej na co najmniej dwóch protografach (albo antygrafach), posrednio zwiazanych z najwczesniejszym rdzeniem starobulgarskiego Oktoichu. Jeden zostal wykorzystany do wtorkowych i srodowych sluzb (prawdopodobnie za posrednictwem wschodnioslowianskim), a drugi (byc moze pochodzenia poludniowoslowianskiego) zostal wykorzystany jako zródlo kanonu do Trójcy Swietej (ton drugi) w sluzbie niedzielnej.